Pierwsze zimowe przejście
Głównej Grani Tatr 1959

Przejście zimowej, kompletnej Grani Tatr było w latach pięćdziesiątych świętym Graalem polskich i słowackich taterników. Wyzwanie, nie dość, że stawiało przed chętnymi trudności wspinaczkowe, zmuszało do opracowania logistyki, która pozwoliłaby na sprawne poruszanie się po grani, noclegi i możliwość korzystania z depozytów żywieniowych. O trudności przedsięwzięcia nich świadczy chociażby fakt, że wcześniejsze próby innych zespołów kończyły się niepowodzeniem, a nawet tragicznie. Pierwsze, letnie przejście miało miejsca dopiero w 1955 roku, zaś pierwsze zimowe próby - jak chociażby te z 1956 i 1958 roku, zakończyły się śmiercią taterników. Problem pokonania grani był na tyle palący, że Zarząd Klubu Wysokogórskiego wystosował na początku 1959 roku apel o niepodejmowanie prób na grani, obawiając się kolejnych, tragicznych wydarzeń.

Kolejną próbę, w marcu 1959 zainicjował Kazimierz W. Olech, a do zespołu warszawskich taterników dołączył Andrzej Zawada. Jego wkładem było między innymi ustalenie strategii - zespół miał nie schodzić na noc w doliny, bo właśnie ten etap wspinaczki, tam i z powrotem, był przyczyną największej ilości wypadków. Postanowiono nie korzystać z dodatkowych osób - grup wspierających. Ustalono składy żywieniowe oraz trasę przejścia: 75 km, 16 dni wspinania, z czego jeden dzień w Tatrach Bielskich, 11 dni w Wysokich i 4 dni w Zachodnich. Niestety, załamanie pogodowe przedłużyło wspinaczkę o 3 dni.