Kunyang Chhish
1971

Kunyang Chhish 1971

"Nie ma dla mnie piękniejszej góry i wspanialszego sukcesu. Nawet wejście zimą na Everest nie miało takiego znaczenia jak zdobycie Kunyanga. To olbrzymia góra, całe Polskie Tatry można schować w jednym Kunyang Chhishu."

Cel wyprawy

Zdobycie dziewiczego, Kunyang Chhisha 7852 m n.p.m. w masywie Hispar Mustagh w Karakorum (Pakistan) miało być powojennym powrotem Polaków w góry najwyższe. W 1966 roku francuscy alpiniści chcieli zorganizować francusko - polską wyprawę w Hindukusz. Andrzej Zawada namówił ich do ambitniejszego celu. Niestety, gdy wszystko było ustalone, Francuzi zrezygnowali. Polacy otrzymali pozwolenie na zdobywanie Kunyang Chhisha, mieli próbować zmierzyć się z trzecią z najwyższych, niezdobytych gór. Wcześniej Kunyang pokonał ekspedycję brytyjsko-pakistańską z 1962 i japońską z 1965 roku. W przeciwieństwie do wyprawy japońskiej, Andrzej Zawada wybrał inny wariant wejścia na szczyt - przez lodową, południowo-wschodnią ścianę, tak zwany Ice Cake. Droga była znacznie krótsza, ale i znacznie trudniejsza. Prowadziła technicznie trudnym i eksponowanym terenem, wymagającym założenia kilometrów lin poręczowych. Niestety, wyprawa - mimo, że udana - nie była szczęśliwa. W szczelinie lodowcowej zginął Jan Franczuk, najmłodszy uczestnik wyprawy. Ekipa zadedykowała mu film z wyprawy - „Khiangyang Kish znaczy Góra Narożna”, zaś Wojciech Kurtyka nazwie w 1973 roku nową drogę na północnej ścianie Aiguille du Dru „Voie Petit Jean” - na cześć Jana Franczuka.

Fakty

Oficjalna nazwa wyprawy:
Poland Himalaya Karakorum 1971

Status wyprawy: wyprawa narodowa

Droga wejścia: pierwsze wejście,
południowo-wschodnią ścianą przez Ice Cake

Liczba uczestników: 13 osób

Założenia bazy: 2 lipca 1971 r.

Zdobycie wierzchołka: 26 sierpnia 1971 r.

Skład wyprawy

Alpiniści

Andrzej Zawada - kierownik wyprawy (43 l., KW Warszawa)

Eugeniusz Chrobak (32 l., KW Kraków)

Krzysztof Cielecki (36 l., KW Warszawa)

Jan Franczuk (26 l., KW Wrocław)

Andrzej Zygmunt Heinrich (34 l., KW Kraków)

Bogdan Jankowski (33 l., KW Wrocław)

Andrzej Kuś (31 l., KW Warszawa)

Jerzy Michalski (40 l., KW Łódź)

Jacek Poręba ( 32 l., KW Kraków )

Ryszard Szafirski - lekarz (34 l., KW Zakopane)

Jan Stryczyński (40 l., KW Poznań)

Stanisław Zierhoffer - lekarz, zastępca kierownika ( 46 l., KW Poznań)

Filmowcy

Andrzej A. Galiński (34 l.)

Skrócony harmonogram wyprawy

Czwórka ze szczytu, od lewej Szafirski, Stryczyński, Zawada, Heinrich (fot. Archiwum Fundacji Andrzeja Zawady).

1966

kwiecień

1969

8 października

1971

15 maja -
8 czerwca

28 maja -
22 czerwca

22 czerwca

24 czerwca

26-29 czerwca, 4410 m - w ramach rekonesansu ustalono, że optymalnym miejscem do założenia bazy i próby wejścia będzie lodowiec Pumarikish. Wybrano trasę, która mocno skróciła wariant nieudanej wyprawy japońskiej.

6 lipca

7 - 11 lipca

12 - 23 lipca

24 lipca 1971, 6500 m - Zyga Heinrich i Ryszard Szafirski zakładają właściwy obóz II (6500 m) na wierzchołku Ice Cake, w miejscu dawnego obozu VI (!!!) Japończyków.

24 lipca

25 - 27 lipca

28 lipca 1971, 6450 m - tragiczna śmierć Jana J. Franczuka opodal obozu III. Po tym wydarzeniu A. Zawada poddał głosowaniu losy wyprawy, niejednogłośnie ustalono, że wyprawa będzie kontynuowana.

28 lipca

29 - 31 lipca

6 sierpnia

7 - 8 sierpnia

13 sierpnia

13-21 sierpnia 1971 - 4410 m - fatalne warunki atmosferyczne na tydzień zatrzymują akcję górską, wszyscy himalaiści przebywają w bazie.

25 sierpnia

26 sierpnia 1971, 7852 m - A. Zawada, Z. Heinrich, J. Stryczyński i R. Szafirski stają o godzinie 7.45 na wierzchołku Kunyang Chhisha (7852 m).

26 sierpnia

28 sierpnia

2 - 12 września

17 września

20 września

22 września
16 października

11 listopada

1972

7 stycznia

1973

Rezultat wyprawy

Były dwa. Po pierwsze udało się dowieść, że Polacy, mimo ograniczonego doświadczenia ekspedycyjnego w górach poza afgańskim Hindukuszem, radzą sobie wyśmienicie w prowadzeniu złożonych logistycznie akcji górskich w odległych i mało znanych, górskich rejonach świata. Wyprawa była typowym przykładem eksploracji, w pełnym tego słowa znaczeniu. Drugi rezultat był bardziej psychologiczny. Wejściem na dziewiczy siedmiotysięcznik - najwyższy z niezdobytych - polscy himalaiści nabrali odwagi i pasji do realizacji jednego z trzech kierunków rozwoju polskiego himalaizmu: zdobywania niezdobytych, najwyższych - siedmio i ośmiotysięczników. Tuż obok tego kierunku ruszą wejścia nowymi drogami na zdobyte ośmiotysięczniki (mamy polską drogę na każdym z nich) i wejścia zimowe. Wyprawą na Kunyang Chhisha Andrzej Zawada zdał egzamin na zdolnego i skutecznego kierownika wielkich wypraw narodowych.

Drugie wejście na Kunyang Chhisha miało miejsce dopiero po 17 latach.

Polskie wejście na Kunyang Chhisha uznane zostało za moment powojennego odrodzenia polskiego himalaizmu.