Lhotse
1974
1 listopada
A. Heinrich i J. Stryczyński zakładają obóz drugi na 6400 m. w Kotle Zachodnim.
Cały czas szli w huraganowym wietrze i w huraganowym wietrze rozbijali namioty.
4 listopada
J. Surdel odkrywa w okolicach bazy nietypowe tropy, ekipa uznaje je za ślady pozostawione przez legendarne yeti.
7 listopada
A. Heinrich, J. Stryczyński i P. Jasiński zakładają w ścianie Lhotse obóz trzeci na wysokości 7100 m. Trwa rozbudowa obozów: transport sprzętu i jedzenia pomiędzy bazą, a obozami w Kotle Zachodnim.
14 listopada
Wypadek dwóch Szerpów, wpadają do szczeliny przy próbie przejścia lodospadu, życie ratuje im A. Heinrich i R. Szafirski i J. Strzyczyński. Złe warunki pogodowe minionych dni uniemożliwiają dojście do obozu trzeciego - spada temperatura i zaczyna wiać huraganowy wiatr.
Rozpętała się niesamowita pizgawica, postanowili schodzić w dół. Andrzej, chodź! Dobra, schodźcie na dół!
17 listopada
Przeniesienie zniszczonego obozu drugiego w bardziej
osłonięte od wiatru miejsce.
21 - 24
listopada
Poprawianie zniszczonej spadającymi serakami drogi przez Icefall, transport sprzętu do wyższych obozów.
29 listopada -
4 grudnia
Wszyscy w bazie, warunki pogodowe nie dają szans na wyjście.
7 grudnia
Odbudowa całkowicie zniszczonego obozu pierwszego. A. Zawada i Z. Heinrich ruszają z bazy bezpośrednio do dwójki. Dzień później kierownik zapowiada szturm na Lhotse. Kolejne próby podejścia do trójki kończą się niepowodzeniem.
11 grudnia
J. Rusiecki. W. Kurtyka i J. Stryczyński, po nocy w trójce spędzonej na tlenie zakładają obóz czwarty na 7800 m.
12 grudnia
A. Zawada i A. Heinrich próbują dojść do czwórki i atakować szczyt, atak załamuje się ze względu na fatalną pogodę - huraganowy wiatr. Zawracają do trójki.
15 grudnia
Do obozu trzeciego dochodzi T. Piotrowski, a po nim filmowcy: J. Surdel i S. Latałło. Przeczekują złą pogodę szykując się do ataku szczytowego.
Pójdziemy do obozu trzeciego, zabierając ze sobą maksymalnie dużo ładunku. Przede wszystkim tlenu.
17 grudnia
W czasie odwrotu z trójki, w fatalnych warunkach pogodowych na linie poręczowej poniżej trójki umiera S. Latałło.
18 grudnia
Wieczorem A. Zawada organizuje zebranie, podejmuje decyzję o kontynuowaniu wyprawy.
22 grudnia
Po okresie złej pogody, kierownik, Z. Heinrich, B. Jankowski, P. Jasiński, M. Kowalczyk wychodzą do dwójki by pogrzebać ciało S. Latałły. Dzień później, zawiniętego w płachtę namiotu grzebią w szczelinie lodowca ściany Lhotse. Po pogrzebie A. Zawada i A. Heinrich ruszają do dwójki z zamiarem ataku szczytowego.
24 grudnia
Z trójki wychodzą A. Zawada i A. Heinrich, docierają do czwórki.
25 grudnia
A. Zawada i A. Heinrich ruszają o godzinie 11.00 do ataku szczytowego, o godz. 14.30 osiągają wysokość 8250 m. i ze względu na pogarszającą się pogodę zawracają. Schodzą do trójki gdzie czekają na nich W. Kurtyka i J. Rusiecki.
Przed nami jest próg skalny, jakieś 25 metrów. Nie mamy haków, mamy linę. Andrzej idzie, jak przyjdzie naradzimy się.
- Jak by 25 metrowy próg miał zahamować całą akcje, to by było wielkie jajo.
29 grudnia
A. Zawada otrzymuje odmowną decyzję nepalskiego MSZ w sprawie prośby o przedłużenie wyprawy do końca stycznia 1975 roku.
30 grudnia
A. Zawada wyznacza W. Kurtykę i J. Rusieckiego do ostatniego ataku szczytowego. Niestety próba nie powiodła się.
31 grudnia -
1 stycznia 75'
Zakończenie wyprawy, likwidacja bazy.
17 stycznia
Powrót A. Zawady i części uczestników do Polski.
