Noszak
1973

Idea by ruszyć zimą w Afgański Hindukusz była po części odpowiedzią na coroczne, letnie „zaorywanie” tego wysokiego pasma górskiego przez kolejne, polskie wyprawy, zaś po części ideą młodych, żądnych wspinaczkowych przygód alpinistów warszawskiego Koła Klubu Wysokogórskiego. Na pomysł wpadł Benon Czechowski w czasie jednej z tatrzańskich wspinaczek i znalazł tak samo zrozumienie pośród klubowych kolegów jak i akceptację zarządu Koła. Jednak postawiono mu warunek: wzmocnienie składu. Tym sposobem do ekipy dołączyli m.in. Wojciech Jedliński, Tadeusz Piotrowski i - w roli kierownika - Andrzej Zawada.

Ten ostatni postawił warunek: zaatakują najwyższy szczyt Hindukuszu Afgańskiego, wysoki na 7942 metry Noszak. Wyprawa od samego początku zmagała się z jednym, za to największym problemem: nikt nie miał pojęcia na jakie warunki trafią alpiniści. Zima kojarzyła się ze śniegiem, lawinami - tak w końcu było w Tatrach i Alpach. Podobne przekonanie miał Jerzy Wala, znawca tamtych terenów, do którego Zawada zgłosił się z zapytaniem o realia hindukuskiej zimy. Wala straszył dwunastoma metrami śniegu i radził, aby wybrać cel bardziej realny. Zawada się nie przestraszył, ustalił z Czechowskim, że opinii Wali nie przekażą innym alpinistom, aby ich niepotrzebnie nie denerwować. Zdecydowali, że pojadą i sprawdzą jak jest naprawdę. Tym samym wyprawa okazała się klasyczną, górską eksploracją - jechali w nieznane, nie mając pojęcia jakie spotkają ich trudności.