Przejścia alpejskie
1960-1968

Przejścia alpejskie miały być dla Andrzeja Zawady naturalną konsekwencją rozwoju taternickiej kariery. Niestety, lata pięćdziesiąte, poświęcone pracy zawodowej i związanymi z nią wyjazdami zagranicznymi uniemożliwiły mu dokonania jakichś większych, bardziej znaczących przejść. Zawada zafiksował się na jeden projekt, który stał się leitmotivem jego alpejskich wspinaczek: powtórzenie latem i zimą słynnej drogi Bonatti-Gobbi na Wielkim Filarze Narożnym Mont Blanc (Włosi dokonali tego w 1957 roku). Dlaczego akurat tej drogi? Cóż, Włoch Walter Bonatti był ówcześnie jednym z najlepszych, a na pewno najbardziej śmiałym alpinistą. Uznawany za wizjonera alpinizmu, udowadniał, że niemożliwe nie istnieje - podnosił wspinaczkową poprzeczkę do wręcz niewyobrażalnych poziomów. Każde powtórzenie jakiegokolwiek z projektów Bonattiego odbijało się szerokim echem w alpinistycznym świecie. A skoro sam Bonatti, „nadczłowiek z Alp” uznał drogę na Wielkim Filarze Narożnym za najtrudniejszą ze swoich dróg... Wybór był jasny. Sukcesy zespołów, których członkiem był Zawada odbiły się szerokim echem w polskiej i zagranicznej prasie wspinaczkowej. Pokonanie Wielkiego FIlaru Narożnego - obok dwóch innych wejść, także polskich - zostanie uznane przez włoski magazyn „Rivista mensile del Club Alpino Italiano” za jedno z najważniejszych przejść alpejskich w okresie 1963-1967. Po zimowym sukcesie w 1968 roku, francuski dziennik Le Dauphiné Libéré napisał - „Czterech polskich alpinistów dokonało jednego z największych wejść zimowych, jakie zostały jeszcze do zrobienia w masywie Mont Blanc”.

Drogę Bonatti-Gobbi, zimą, pokonali w końcu Polacy. W dniach 5-9 marca 1971 dokonał tego zespół Andrzej Dworak, Janusz Kurczab, Andrzej Mróz i Tadeusz Piotrowski.