Górskie początki Andrzeja Zawady
1950-1966

Andrzej Zawada w swoich wspomnieniach, w wywiadach przytaczał historię jeszcze sprzed wojny, gdy to z “bogatym Żydem, Rolls-Royce’em, ruszył z Rabki w Tatry”. Miał wówczas zobaczyć góry po raz pierwszy, zachwycić się kolejką na Kasprowy Wierch. Czy tak było w rzeczywistości? Tego nie wiadomo. Za to pewne jest, że pierwszy raz postawił stopę na tatrzańskim szlaku w 1950 roku. Miał 22 lata, za namową koleżanki ze studiów, Elżbiety Kowalskiej, członkini Krakowskiego Klubu Wysokogórskiego, wraz z Romanem Teisseyre ruszył w Tatry. Chodzili po szlakach, a później Elżbieta prezentowała im techniki wspinaczkowe, sposoby wiązania się liną, a w końcu zabrała na prawdziwą wspinaczkę, na Mnicha. Zawadzie zafascynowanym wówczas sportami ekstremalnymi (szkolił się w skokach spadochronowych i szybownictwie) spodobało się wspinanie. Chciał więcej, częściej. Gdy w 1951 roku ukończył kurs wspinaczkowy - teoretyczny i praktyczny w Tatrach, miał otwarte drzwi do rozwijania swojej górskiej pasji. Historia potoczyła się jednak inaczej. Po pierwszych sezonach tatrzańskich Zawada wahał się czy związać swoje życie ze wspinaniem. W końcu zdecydował się na udział w III Międzynarodowym Roku Geofizycznym, czego efektem były wyprawy naukowe do Wietnamu i na Spitsbergen. Do wspinania w Tatrach powrócił dopiero w 1959 roku, spektakularnie: zimą 1958/1959 pokonał wraz z zespołem, jako pierwsi, Główną Grań Tatr. Lata sześćdziesiąte spędził Zawada na wspinaczkach w polskich i słowackich Tatrach. Szybko zyskał opinię odpowiedzialnego taternika i propozycje pracy jako instruktor wspinania. Uczył więc wspinaczki tak latem jak i zimą, będąc aktywny w Tatrach i w Alpach aż do 1968 roku, kiedy to pochłonęła go nowa idea - zdobywania gór najwyższych.