Pierwsza zimowa wyprawa na K2
1987/88

Pierwsza zimowa wyprawa na K2 1987/88

„Nie udało nam się wejść na K2. Ale nie mamy do siebie żalu, bo zrobiliśmy wszystko, na co było nas stać w tych nieludzkich warunkach.”

Cel wyprawy

Magiczny kształt piramidy K2 ujrzał Andrzej Zawada już w czasie udanej wyprawy na Kunyang Chhish w 1971 roku. Padły wówczas słowa, które na dobre wpisały się w górską ścieżkę lidera - „Marzy nam się teraz K2”. Słowa ważne, bo w idealny sposób opisujące tak samo ambicje polskich himalaistów, jak i późniejszą historię walki o drugi szczyt ziemi, a w szczególności rok 1986, pełen wielkich sukcesów i równie wielkich tragedii. O prawo do organizacji letniej wyprawy na K2 i próbę drugiego w historii wejścia, Andrzej Zawada starał się od razu po sukcesie na Kunyangu. Niestety łatwo nie było, Pakistańczycy zwlekali, w końcu Zawada zdecydował się zorganizować wyprawę na Lhotse w 1974, a finalnie, permit na letnie K2 przypadł Januszowi Kurczabowi, który poprowadził wyprawę w 1976 roku. Udało się wówczas wytyczyć nową drogę granią północno-wschodnią i podejść aż na 8400 metrów. Andrzej Zawada wrócił do marzeń o K2 po udanym, zimowym wejściu na Everest. Tym razem chciał zdobyć górę zimą. Ale znów pojawiły się problemy, Pakistan nie chciał słyszeć o otwieraniu nowego sezonu, a władzie Polskiego Związku Alpinizmu obawiały się, że nie będą w stanie unieść finansowej strony przedsięwzięcia. Sam Zawada czuł obawę o szanse zimowego ataku, więc w 1983 roku, z polonusem z Kanady Jacquesem Olekiem, który zapalił się do współpracy przy wyprawie, ruszył na zimowy rekonesans. Do Polski przywiózł dwie wiadomości - dobrą, w myśl której podejście zimą pod K2 będzie długie (ok. dwa tygodnie karawany) ale możliwe. Druga wiadomość była zła - szanse na transport sprzętu i jedzenia zimą są prawie niemożliwe - nie będzie można znaleźć tragarzy, a nawet jeśli to i tak warunki zimowe będą mordercze. Wpadł na pomysł by zorganizować jesienną karawanę z jedzeniem i sprzętem, a zimą wypuścić się wyłącznie z lekkim sprzętem. Finalnie wyprawa ruszyła dopiero w 1987 roku. Była przedsięwzięciem polsko-brytyjsko-kanadyjskim, a to z powodu kolosalnie wielkich kosztów organizacyjnych. Prócz zagranicznych wspinaczy, do wyprawy dołączyła absolutna śmietanka pośród polskich himalaistów, prawdziwi „lodowi wojownicy”, zaprawieni w bojach o zimowe ośmiotysięczniki. Ta wyprawa, która była największym, logistycznym przedsięwzięciem w historii polskiego himalaizmu nie miała szans się nie udać. Los chciał jednak inaczej.

Fakty

Oficjalna nazwa wyprawy:
K2 Pierwsza Wyprawa Zimowa 1987-1988

Status wyprawy: wyprawa centralna, międzynarodowa

Droga wejścia: pierwszych zdobywców, Żebrem Abruzzów

Liczba uczestników:
12 osób (grupa jesienna) i 23 (grupa zimowa)

Założenia bazy: 23 listopada 1987 -
założenia bazy jesiennej, z depozytem sprzętu, 25 grudnia grupa zimowa dociera do bazy, oficjalny początek wyprawy

Zdobycie wierzchołka: po założeniu trzeciego obozu,
Leszek Cichy i Krzysztof Wielicki wycofują się z wysokości 7300 m

Skład wyprawy

Kierownik wyprawy: Andrzej Zawada (59 l., KW Warszawa)

Grupa jesienna

Polska:

  • Piotr Malinowski (43 l., KW Zakopane)
  • Eugeniusz Chrobak (48 l., KW Kraków)
  • Paweł Kubalski (22 l., KW Warszawa)
  • Roman Mazik - lekarz - (32 l., KW Zakopane)
  • Marian Sajnog - (48 l., KW Wrocław)
  • Krzysztof Oleksowicz (36 l., KW Warszawa)
  • Krzysztof Wiśniewski - kierowca
  • Konstanty Chitulescu - radiooperator

Kanada:

  • Nick Cienski
  • Norm Ness
  • Pierre Bergeron

Grupa zimowa

Polska:

  • Maciej Berbeka (33 l., KW Zakopane)
  • Eugeniusz Chrobak (48 l., KW Kraków)
  • Leszek Cichy (36 l., KW Warszawa)
  • Mirosław Falco-Dąsal (35 l., KW Katowice)
  • Mirosław Gardzielewski (34 l., KW Trójmiasto)
  • Andrzej Zygmunt Heinrich (50 l., KW Kraków)
  • Bogdan Jankowski - radiooperator (49 l., KW Wrocław)
  • Paweł Kubalski (22 l., KW Warszawa)
  • Aleksander Lwow (34 l., KW Wrocław)
  • Maciej Pawlikowski (36 l., KW Zakopane)
  • Michał Tokarzewski - lekarz
  • Krzysztof Wielicki - (37 l., KW Katwowice)

Kanada:

  • Jacques Olek - zastępca kierownika (41 l.)
  • Pierre Bergeron
  • Jean-Pierre Danvoye
  • Jean-Francois Gagnon
  • Caroline Gosselin
  • Stuart Hutchison- lekarz
  • Bernard Mailhot
  • Yves Tessier - lekarz

Anglia:

  • Roger Mear
  • Jon Tinker
  • Mike Woolridge

Kalendarium wyprawy

Widok na K2 (fot. Fundacja Himalaizmu Polskiego im. Andrzeja Zawady).

1983

luty -
marzec

1987

12 marca

19 września

4 października -
23 listopada

29 listopada

6 grudnia

14 grudnia

25 grudnia 1987 - po pokonaniu problemów logistycznych, w skrajnie trudnych warunkach pogodowych wszyscy członkowie wyprawy docierają do bazy pod K2.

27 grudnia

28 grudnia -
5 stycznia

1988

6 stycznia -
13 stycznia

14 - 28 stycznia

29 stycznia

31 stycznia

2 lutego

10 lutego

15 - 20 lutego

2 marca - Leszek Cichy i Wielicki
zakładają prowizoryczny obóz
trzeci powyżej Czarnej Piramidy na 
wysokości 7300 m.

2 marca

3 marca

5 marca

6 marca

6 - 8 marca

9 marca

29 marca

Rezultat wyprawy

Mimo fatalnych warunków pogodowych i dosłownie kilku dni ze znośną pogodą, wyprawie Andrzeja Zawady udało się pokonać Czarną Piramidę i rękami Cichego i Wielickiego założyć obóz trzeci na 7300 metrach. Ów rekord zimowej wysokości po pakistańskiej stronie góry będzie się bronił aż do 2017 roku. Nie bez znaczenia jest tu brawurowa próba Berbeki i Lwowa na Broad Peaku. Mimo, że udało się wejść na przedwierzchołek Broad Peak Rocky Summit - do głównego szczytu zabrakło 17 metrów - Berbeka ustanowił rekord wysokości, zimą w Karakorum, niepobity do 2011 roku.

Bezsprzecznym sukcesem Zawady jest kolejne, udane otwarcie zimowego sezonu na ośmiotysięczniku w drugim - po Nepalu - kraju.