Pierwsza zimowa wyprawa na K2
1987/88

Magiczny kształt piramidy K2 ujrzał Andrzej Zawada już w czasie udanej wyprawy na Kunyang Chhish w 1971 roku. Padły wówczas słowa, które na dobre wpisały się w górską ścieżkę lidera - „Marzy nam się teraz K2”. Słowa ważne, bo w idealny sposób opisujące tak samo ambicje polskich himalaistów, jak i późniejszą historię walki o drugi szczyt ziemi, a w szczególności rok 1986, pełen wielkich sukcesów i równie wielkich tragedii. O prawo do organizacji letniej wyprawy na K2 i próbę drugiego w historii wejścia, Andrzej Zawada starał się od razu po sukcesie na Kunyangu. Niestety łatwo nie było, Pakistańczycy zwlekali, w końcu Zawada zdecydował się zorganizować wyprawę na Lhotse w 1974, a finalnie, permit na letnie K2 przypadł Januszowi Kurczabowi, który poprowadził wyprawę w 1976 roku. Udało się wówczas wytyczyć nową drogę granią północno-wschodnią i podejść aż na 8400 metrów. Andrzej Zawada wrócił do marzeń o K2 po udanym, zimowym wejściu na Everest. Tym razem chciał zdobyć górę zimą. Ale znów pojawiły się problemy, Pakistan nie chciał słyszeć o otwieraniu nowego sezonu, a władzie Polskiego Związku Alpinizmu obawiały się, że nie będą w stanie unieść finansowej strony przedsięwzięcia. Sam Zawada czuł obawę o szanse zimowego ataku, więc w 1983 roku, z polonusem z Kanady Jacquesem Olekiem, który zapalił się do współpracy przy wyprawie, ruszył na zimowy rekonesans. Do Polski przywiózł dwie wiadomości - dobrą, w myśl której podejście zimą pod K2 będzie długie (ok. dwa tygodnie karawany) ale możliwe. Druga wiadomość była zła - szanse na transport sprzętu i jedzenia zimą są prawie niemożliwe - nie będzie można znaleźć tragarzy, a nawet jeśli to i tak warunki zimowe będą mordercze. Wpadł na pomysł by zorganizować jesienną karawanę z jedzeniem i sprzętem, a zimą wypuścić się wyłącznie z lekkim sprzętem. Finalnie wyprawa ruszyła dopiero w 1987 roku. Była przedsięwzięciem polsko-brytyjsko-kanadyjskim, a to z powodu kolosalnie wielkich kosztów organizacyjnych. Prócz zagranicznych wspinaczy, do wyprawy dołączyła absolutna śmietanka pośród polskich himalaistów, prawdziwi „lodowi wojownicy”, zaprawieni w bojach o zimowe ośmiotysięczniki. Ta wyprawa, która była największym, logistycznym przedsięwzięciem w historii polskiego himalaizmu nie miała szans się nie udać. Los chciał jednak inaczej.